Scheiden gaat niet alleen over het verdriet van het uit elkaar gaan. Voor veel mensen zijn ook de financiële consequenties van de scheiding groot. Naast de verdeling van de bezittingen en schulden, gaat het dan vooral om de alimentatie. Hoe komt een goede alimentatieberekening tot stand en wat zijn daarbij de uitgangspunten? Hoe verschillen partneralimentatie en kinderalimentatie eigenlijk van elkaar?
Indien er kinderen zijn, zijn de scheidende ouders verplicht om de kosten van verzorging en opvoeding van de kinderen na de scheiden te verdelen. Uitgangspunt is dat deze verdeling plaatsvindt naar verhouding van ieders draagkracht. Het betalen van kinderalimentatie is wettelijk verplicht.
Gehuwden en geregistreerd partners zijn verder ook verplicht elkaar financieel te blijven onderhouden na de scheiding. Deze onderhoudsplicht houdt in dat er ook na de scheiding een bijdrage wordt geleverd in de kosten van het levensonderhoud aan de ex-partner. Partneralimentatie is ook in beginsel verplicht, maar partijen hebben de vrijheid om samen van de wet afwijkende afspraken te maken.
De totstandkoming van de hoogte van alimentatie is verder ook omgeven met de nodige “mitsen en maren”. Zo kan het zijn dat er geen draagkracht bestaat om alimentatie te betalen, of dat beide partners ruimschoots in hun eigen behoefte en die van de kinderen kunnen voorzien. Omdat het doorgaans lastig is om eenmaal gemaakte afspraken eenzijdig te herzien, is het van groot belang om een zorgvuldige alimentatieberekening uit te laten voeren. Dan weet je allebei waar je volgens de wet- en regelgeving aan toe bent. Dit vraagt van de mediator specifieke kennis van actuele financiële en juridische zaken, om mogelijke en onmogelijke financiële scenario’s te bespreken. Bij Samen naar Alleen tref je geregistreerde mediators die hierin opgeleid, deskundig en gespecialiseerd zijn.
Alimentatie is in beginsel verplicht indien er sprake is van:
De wet kent twee soorten alimentatie, lees hier verder: